O Patrimonio Natural é o lema nesta 4ª Semana Escolar da provincia organizada pola Deputación de Ourense.
Os alumnos e alumnas do Colexio Padre Feijoo traballamos dende 6º de primaria a cuarto da ESO os libros facilitados a cada un de nós e as guías didácticas ao profesorado, para documentarnos sobre a riqueza natural da nosa fermosa provincia e poder planificar actividades.
A través das diferentes materias traballamos temas distintos, que plasmamos en murais para expór ao resto da comunidade educativa, no hall e corredores do colexio.
O mércores 23 de novembro tivemos a sorte de poder amosar aos medios de comunicación e ao Presidente da Deputación os nosos murais na aula!
Ademáis poidemos facerlle unha breve entrevista na aula para o canal de podcast de Ciencia Activa:
Que é a Ourensanía?
Que aspectos destacaría da nosa provincia?
Cal é o obxectivo de propór actividades a escolares coma nós?
(Disculpámonos polos fallos do audio, debidos aos nervios que provocaron que moveramos o teléfono!)
Agradecemos especialmente o interese de D. José Manuel Baltar polo noso blog "Ciencia Activa, ESO é!", ao que accedeu moi amablemente lendo co seu teléfono o código QR presente nun dos nosos murais, co que se ve a entrada realizada sobre a investigación de especies en perigo de extinción.
Moitas grazas a D. J. Manuel Baltar pola súa amabilidade!
jueves, 24 de noviembre de 2016
domingo, 20 de noviembre de 2016
Investigando o noso Patrimonio natural!
Con motivo da celebración da 4ª Semana Escolar da Provincia e a súa Deputación, os alumnos de cuarto de secundaria do Colexio Padre Feijoo, realizamos unha investigación sobre tres variedades de gando autóctonas de Galicia e a importancia da súa conservación.
Na actualidade recupérase en estado semisalvaxe no Parque Natural da Baixa Limia. Máis coñecidos como bestas, burricanas ou garranos, os cabalos dos montes de Galicia constitúen a única poboación salvaxe que se conserva no mundo da especie Equus ferus (cabalos) (F. Bárcena, 2012).
Recentemente foron descritos como unha subespecie diferente por F. Bárcena en 2012 (Equus ferus atlanticus), polas súas importantes diferenzas con outros cabalos (morfológicas, fisiológicas e de conduta). Estudos xenéticos máis recentes apuntan a que pode tratarse dunha especie diferente dos outros cabalos.
En apenas seis anos a súa poboación pasou duns 20.000 a 8.000 exemplares.
A problemática do cabalo garrano
As vacas teñen, polo menos, unha rentabilidad que non ten o cabalo, de feito a maioría dos ganaderos posúen os cabalos como un complemento ás vacas, pero prácticamente non se ocupan deles, normalmente déixanos que llas apañen como poidan no monte. Segundo eles os cabalos non teñen problemas á hora de conseguir alimento e as súas condicións de adaptación ao monte son inmejorables. En parte teñen razón cando se refiren ao típico cabalo galego, o garrano. Con todo nos nosos montes introducíronse unha gran cantidade de garañones para producir ?cruces? que poden dar como resultado cabalos algo ?máis atractivos e vistosos? pero que se adaptan moi mal ao medio e non son capaces de sobrevivir a invernos difíciles.
Incluso os garranos, e debemos insistir nisto, ven a miúdo complicada a súa supervivencia ao non poder desprazarse libremente pola Sierra e estar recluídos en espazos limitados. Por suposto, e deixando á marxe algunha rara excepción, os garranos e os cabalos en xeral da Sierra do Barbanza non son alimentados nunca, por unha simple razón económica. Un cabalo de monte apenas vale diñeiro. Por uns 30 ou 40 euros pódense comprar cabalos que logo no matadero poden alcanzar os 150/200 euros, pero aos que hai que descontar os gastos de transporte e os beneficios do intermediario. E esa é a razón pola que a maioría dos animais que morren nos nosos montes son cabalos.
Moitos poderían pensar que deixando de lado cuestións compasivas, e dado que o garrano ten un gran interese biolóxico (para algúns autores constitúe o principal valor natural de Galicia) como é que se lles dá tan pouco aprecio? A nosa sociedade tan afeita a poñerlle un prezo a todo, adoita valorar máis a vida dun animal que presenta unhas características singulares ou exclusivas que aqueles máis normais e frecuentes, e aínda que nós consideramos que toda vida é igual de importante somos conscientes que a xente, en xeral, acaba valorando máis o menos común e peculiar. Pois ben, a todos eles dirémoslles que a poboación galega de garranos é única nun dobre sentido. Por unha banda, é a única poboación de cabalos genuinamente salvaxes (xunto coa do cabalo mongol) e a máis importante pola súa cantidade do mundo. Por outro, é tamén a única que presenta unha continuidade de poboación sen interrupción algunha desde o Pleistoceno (o cabalo mongol, case se extinguiu a mediados do século XX e tivo que ser reintroducida a partir de exemplares que se conservaban en zoos e algúns centros particulares).
En realidade o único que necesitarían os garranos para sobrevivir é que os deixásemos vivir en paz na súa hábitat natural!
A VACA CACHENA
Orixe: Non existe unha clara coincidencia achega da súa orixe. Cítase como existente desde tempos inmemoriais no norte de Portugal, ata o punto de contar con outras derivadas directas. Dende principios do século pasado, debido ao seu menor tamaño, a raza foi desprazada por outras dos troncos Ibérico e Aquitánico, quedando soamente un pequeno núcleo acantonado nas montañas portuguesas e españolas. A raza está recoñecida oficialmente como Raza Autóctona en Perigo de Extinción.
Características: A súa capa é castaña clara, máis escura na rexión do pescozo; as mucosas, pezuñas e parte dorsal da encornadura negras; con flequillo na testuz; pabellón auricular e cola ben poboadas de pelo. Os machos adultos pesan en promedio 585 kg e as femias 380 kg cunha alzada á cruz de 122 cm e 117 cm, respectivamente. O peso dos terneros ao nacemento é de ao redor de 23 kg nos machos e de 20 kg nas femias. As femias cóbrense aos 24 meses de idade, con alta fertilidad e longevidad.
A súa principal aptitude é a produción dun ternero, destetado aos seis meses de idade, que presenta boas características de calidade de carne. Os poucos animais que se ceban, ata os 14-18 meses, mostran crecementos moi discretos (500 g/día).
Outra aptitude desta raza é a motriz, circunstancia que fixo que fose usada durante un tempo nos traballos agrícolas (bueyes). Actualmente constitúen unha reserva xenética.
Con todo, por tratarse da vaca máis pequena do mundo, non sería moi aventurado pensar que no futuro puidese ter unha boa aceptación como animal de experimentación, así como para a súa exposición en parques públicos e/ou zoológicos ou para o aprovechamiento de recursos agrarios en medios difíciles.
Distribución: A área xeográfica sitúase en diferentes municipios da provincia de Orense limítrofes co Parque Nacional Portugués de Peneda-Geres. Ao longo das pasadas décadas a súa poboación sufriu un drástico descenso, actualmente contabilízanse 27 rebaños, nos cales todos os seus animais áchanse inscritos nun Libro de Rexistro Especial aberto na Consellería de Medio Rural da Xunta de Galicia.
A VACA CALDELÁ
A raza bovina da vaca caldelá está considerada como unha variedade autóctona en perigo de extinción. No centro de Fontefiz (Coles) prodúcese a recuperación dalgunhas razas ganaderas, nesta foto podemos ver un boi da raza caldelá en Fontefiz.
Na actualidade recupérase en estado semisalvaxe no Parque Natural da Baixa Limia. Máis coñecidos como bestas, burricanas ou garranos, os cabalos dos montes de Galicia constitúen a única poboación salvaxe que se conserva no mundo da especie Equus ferus (cabalos) (F. Bárcena, 2012).
Recentemente foron descritos como unha subespecie diferente por F. Bárcena en 2012 (Equus ferus atlanticus), polas súas importantes diferenzas con outros cabalos (morfológicas, fisiológicas e de conduta). Estudos xenéticos máis recentes apuntan a que pode tratarse dunha especie diferente dos outros cabalos.
En apenas seis anos a súa poboación pasou duns 20.000 a 8.000 exemplares.
A problemática do cabalo garrano
As vacas teñen, polo menos, unha rentabilidad que non ten o cabalo, de feito a maioría dos ganaderos posúen os cabalos como un complemento ás vacas, pero prácticamente non se ocupan deles, normalmente déixanos que llas apañen como poidan no monte. Segundo eles os cabalos non teñen problemas á hora de conseguir alimento e as súas condicións de adaptación ao monte son inmejorables. En parte teñen razón cando se refiren ao típico cabalo galego, o garrano. Con todo nos nosos montes introducíronse unha gran cantidade de garañones para producir ?cruces? que poden dar como resultado cabalos algo ?máis atractivos e vistosos? pero que se adaptan moi mal ao medio e non son capaces de sobrevivir a invernos difíciles.
Incluso os garranos, e debemos insistir nisto, ven a miúdo complicada a súa supervivencia ao non poder desprazarse libremente pola Sierra e estar recluídos en espazos limitados. Por suposto, e deixando á marxe algunha rara excepción, os garranos e os cabalos en xeral da Sierra do Barbanza non son alimentados nunca, por unha simple razón económica. Un cabalo de monte apenas vale diñeiro. Por uns 30 ou 40 euros pódense comprar cabalos que logo no matadero poden alcanzar os 150/200 euros, pero aos que hai que descontar os gastos de transporte e os beneficios do intermediario. E esa é a razón pola que a maioría dos animais que morren nos nosos montes son cabalos.
Moitos poderían pensar que deixando de lado cuestións compasivas, e dado que o garrano ten un gran interese biolóxico (para algúns autores constitúe o principal valor natural de Galicia) como é que se lles dá tan pouco aprecio? A nosa sociedade tan afeita a poñerlle un prezo a todo, adoita valorar máis a vida dun animal que presenta unhas características singulares ou exclusivas que aqueles máis normais e frecuentes, e aínda que nós consideramos que toda vida é igual de importante somos conscientes que a xente, en xeral, acaba valorando máis o menos común e peculiar. Pois ben, a todos eles dirémoslles que a poboación galega de garranos é única nun dobre sentido. Por unha banda, é a única poboación de cabalos genuinamente salvaxes (xunto coa do cabalo mongol) e a máis importante pola súa cantidade do mundo. Por outro, é tamén a única que presenta unha continuidade de poboación sen interrupción algunha desde o Pleistoceno (o cabalo mongol, case se extinguiu a mediados do século XX e tivo que ser reintroducida a partir de exemplares que se conservaban en zoos e algúns centros particulares).
En realidade o único que necesitarían os garranos para sobrevivir é que os deixásemos vivir en paz na súa hábitat natural!
A VACA CACHENA
Orixe: Non existe unha clara coincidencia achega da súa orixe. Cítase como existente desde tempos inmemoriais no norte de Portugal, ata o punto de contar con outras derivadas directas. Dende principios do século pasado, debido ao seu menor tamaño, a raza foi desprazada por outras dos troncos Ibérico e Aquitánico, quedando soamente un pequeno núcleo acantonado nas montañas portuguesas e españolas. A raza está recoñecida oficialmente como Raza Autóctona en Perigo de Extinción.
Características: A súa capa é castaña clara, máis escura na rexión do pescozo; as mucosas, pezuñas e parte dorsal da encornadura negras; con flequillo na testuz; pabellón auricular e cola ben poboadas de pelo. Os machos adultos pesan en promedio 585 kg e as femias 380 kg cunha alzada á cruz de 122 cm e 117 cm, respectivamente. O peso dos terneros ao nacemento é de ao redor de 23 kg nos machos e de 20 kg nas femias. As femias cóbrense aos 24 meses de idade, con alta fertilidad e longevidad.
A súa principal aptitude é a produción dun ternero, destetado aos seis meses de idade, que presenta boas características de calidade de carne. Os poucos animais que se ceban, ata os 14-18 meses, mostran crecementos moi discretos (500 g/día).
Outra aptitude desta raza é a motriz, circunstancia que fixo que fose usada durante un tempo nos traballos agrícolas (bueyes). Actualmente constitúen unha reserva xenética.
Con todo, por tratarse da vaca máis pequena do mundo, non sería moi aventurado pensar que no futuro puidese ter unha boa aceptación como animal de experimentación, así como para a súa exposición en parques públicos e/ou zoológicos ou para o aprovechamiento de recursos agrarios en medios difíciles.
Distribución: A área xeográfica sitúase en diferentes municipios da provincia de Orense limítrofes co Parque Nacional Portugués de Peneda-Geres. Ao longo das pasadas décadas a súa poboación sufriu un drástico descenso, actualmente contabilízanse 27 rebaños, nos cales todos os seus animais áchanse inscritos nun Libro de Rexistro Especial aberto na Consellería de Medio Rural da Xunta de Galicia.
A VACA CALDELÁ
A raza bovina da vaca caldelá está considerada como unha variedade autóctona en perigo de extinción. No centro de Fontefiz (Coles) prodúcese a recuperación dalgunhas razas ganaderas, nesta foto podemos ver un boi da raza caldelá en Fontefiz.
sábado, 19 de noviembre de 2016
Logran cun mono recupere a capacidade de andar
Logran crear un dispositivo capaz de transmitir un patrón de movemento inalámbrico restaurando a comunicación e conseguindo que o mono comece a camiñar.
"É a primeira vez ca neurotecnoloxía restaura a locomoción en primates" dice Grégoire Courtine, líder do proxecto.
O traballo realizouse en China porque en Europa é difícil traballar con primates.
"O primate foi capaz de camiñar de inmediato una vez a interfaz celebro-columna activouse, sen necesidade de fisioterapia" comenta Erwan Bezard, que supervisou os experimentos con primates.
O electrodo cerebral utilizado neste experimento é similar ao que se utiliza en persoas que padecen de parkinson, sen embargo, o patrón de movemento en humanos é máis complexo polo que tardarase en estudar.
Ainda así é un gran avance neurotecnolóxico que anima a atopar solucións futuras as lesións medulares en humanos!
"É a primeira vez ca neurotecnoloxía restaura a locomoción en primates" dice Grégoire Courtine, líder do proxecto.
O traballo realizouse en China porque en Europa é difícil traballar con primates.
"O primate foi capaz de camiñar de inmediato una vez a interfaz celebro-columna activouse, sen necesidade de fisioterapia" comenta Erwan Bezard, que supervisou os experimentos con primates.
O electrodo cerebral utilizado neste experimento é similar ao que se utiliza en persoas que padecen de parkinson, sen embargo, o patrón de movemento en humanos é máis complexo polo que tardarase en estudar.
Ainda así é un gran avance neurotecnolóxico que anima a atopar solucións futuras as lesións medulares en humanos!
miércoles, 16 de noviembre de 2016
Videoconferencia: "O monte é a nosa vida"
O martes 15 de novembro ás 12 horas os alumnos e alumnas de 3º e 4º da ESO poidemos seguir unha charla divulgativa sobre a importancia dos bosques. Conectamos on- line en directo co Centro de Supercomputación de Galicia (CESGA).
A videoconferencia organizada por Confemaderas de Galicia, centrouse en resaltar os valores medioambientais, sociais e económicos dos nosos bosques.
Resultounos moi interesante, e o que máis nos gustou foi o feito de formular cuestións a través do chat!
Algunhas das nosas preguntas foron:
Cales son os principais efectos da deforestación?
Que importancia teñen as árbores autóctonas no monte galego?
Como é posible que o subsolo arda?
A videoconferencia organizada por Confemaderas de Galicia, centrouse en resaltar os valores medioambientais, sociais e económicos dos nosos bosques.
Confemaderas de Galicia |
Algunhas das nosas preguntas foron:
Cales son os principais efectos da deforestación?
Que importancia teñen as árbores autóctonas no monte galego?
Como é posible que o subsolo arda?
Conectados dende a nosa aula os alumnos de 4º ESO A |
Os alumnos de 3º ESO a e B en directo co CESGA |
A prensa local tamén se fixo eco da nosa participación na videoconferencia!
Confemaderas de Galicia promove a organización dun concurso de traballos, de distinto tipo, dentro de programa "O monte é a nosa vida".
BASES DO CONCURSO |
Suscribirse a:
Entradas (Atom)