lunes, 10 de diciembre de 2018

Xúpiter e os seus misterios

A nave espacial Juno acaba de confirmar a existencia de algo que leva intrigando aos científicos desde fai case catro décadas: xigantescas ondas de quilómetros de altura sobre a superficie de Xúpiter. De feito, enormes estruturas de aire en movemento foron detectadas por primeira vez polas misións Voyager da NASA durante as súas sobrevuelos ao planeta xigante en 1979. E agora, a cámara de a bordo da misión Juno tamén as detectou na súa atmosfera.

Durante o tempo que estiveron a observar, os investigadores chegaron a ver unha onda que alcanzaba o 10 km de altura, apenas un pouco menos que a altitude de cruceiro dos voos comerciais na Terra.


Fonte: ABC Ciencia

Aínda que é pronto para dicilo e as ondas están aínda sendo analizadas, os investigadores pensan que a maioría delas son ondas gravitacionais atmosféricas.

O descubrimento revela, pois, unha peza máis do crebacabezas que segue sendo a atmosfera de Xúpiter. De feito, un dos obxectivos de Juno é, precisamente, aprender máis sobre o que sucede baixo a grosa capa de nubes giratorias do planeta. Desde que entrou en órbita en 2016, a nave espacial ha realizado xa importantes descubrimentos sobre a composición interior de Xúpiter, os seus fluxos atmosféricos, as súas bandas tormentosas e o seu clima extremo.

Na miña opinión, a nave espacial Juno pode conseguir que sepamos moito máis dos planetas que nos rodean e das súas características.

miércoles, 5 de diciembre de 2018

Sopa de letras, aprende xogando!

Vós xa se preguntaron porque non podemos estudar e nos divertir? pois agora si que vós podedes.
Hoxe producín unha actividade interativa para que vós poidades ampliar o voso coñecemento. O contido esta relacionado a un tema que nos alumnos do 4º ESO estudamos.
 Espero que vós gustedes e comenten a vosa opinión. 

  

estructura da terra

martes, 4 de diciembre de 2018

Guerra aberta polo fósil mas antigo do mundo!


O FÓSIL MÁIS ANTIGUO  DO MUNDO!
En 2016 anunciouse que o desxeo en Groenlandia  había destapado restos do ser vivo mais antigo coñecido. Non era un ameazador virus, nin un perigoso alienixena , senon unha colección de montecitos cónicos de area que habían quedado fosilizados na formación Isua cunha antiguedade de 3700 millóns de anos. Os seus descubridores cren  que eran estromatolitos formados por microbios , que se alimentaban de sedimento no fondo dun océano poco profundo . Hoxe, o sorpredente achado combaléase, pero non sen enprentamento . Un segundo equipo de EE UU e Dinamarca ha viaxado a Groenlandia para realizar un estudo independente das rocas de Isua ,  ao noroeste  da illa, e chega a unha conclusion moi diferente .
Fuente de información

Os supostos estromatolitos , duns poucos centímetros de alto, formáronse en realidade por fenómenos xeolóxicos non relacionados con seres vivos. Así as cousas , os restos de seres vivos mais antigos do mundo segurán sendo os estromatolitos do cratón de Pilbara de ( Astralia) , cunha antiguedade de 3450 millóns de anos. O novo estudo achega de que os supostos estromatolitos groenlandeses non teñen capas internas características desta formación. Os autores do estudo orixinal non aceptas as conclusions dos seus rivais . Allen Nutman ,da Universidade de Wollongong (Australia), dice que as suas mostras si que teñen estructura interna .No centro da polemica está a dificultade de encontrar probas concluyentes de vida en rocas sobre as que han pasado mileniosbasándose solamente na sua forma.









lunes, 3 de diciembre de 2018

Descuberta a forma animal máis antiga

Unha investigación, dirixida por Gordon Love e que publica hoxe a revista “ Nature biology ”, descubriu a evidencia máis antiga da existencia de vida animal no planeta Terra. E o máis importante de todo: esta proba adianta en 100 millóns de anos a aparición dos primeiros animais multicelulares, os animais con esqueleto que apareceron durante un gran brote de vida na Terra que se coñece como a “Explosión Cambrica”. Pero tan interesante como o resultado deste estudo, é sen dúbida o método empregado, porque en lugar de buscar fósiles convencionais, este equipo de científicos estivo rastrexando os signos moleculares da vida animal, os chamados “ biomarcadores ”, desde fai 660 millóns de anos.

Resultados
Estes investigadores conseguiron atopar un composto esteroide producido só por unhas esponxas mariñas, que se cre atópanse entre as formas máis temperás da vida animal.
"Os fósiles moleculares son importantes para rastrexar animais primitivos, xa que as primeiras esponxas probablemente eran moi pequenas, non contiñan un esqueleto e, por tanto, non deixaban un rexistro de fósiles de corpos ben conservados ou facilmente reconocibles", explica o principal investigador deste estudo, Alex Zumberge.

O biomarcador que identificaron ten unha estrutura única que, na actualidade, sábese que está sintetizada por certas especies de esponxas modernas chamadas “ Demosponjas ”. "Este biomarcador é a primeira evidencia de que os animais multicelulares estaban a prosperar nos mares antigos, polo menos, desde fai 635 millóns de anos", conclúe Zumbergue.

Fonte: Cadena Ser

domingo, 2 de diciembre de 2018

Sabias que as gomas de mascar poden axudarnos a tomar as vitaminas que nos faltan?

Mascar chicle é algo que case todos fixemos cando eramos pequenos. Aínda que na idade adulta non esta moi ben visto, un estudo suxire que este hábito podría ser un bo método para aportar ao noso organismo as vitaminas que lle faltan.

Estos chicles con aporte vitamínico están cada vez máis presentes nos mercados. A pregunta é... Son realmente eficaces?
 Esta mesma pregunta se fixo un equipo do departamento de ciencias da alimentación do College of Agricultural Sciences de Penslvania.


Ata a fecha non había existido ningún estudio ao respecto, e para asegurarse de que isto era certo, realizaron unha proba con varios productos destes.

Os investigadores ofreceron chicles de este tipo a un grupo de voluntarios e placebo (substancia capaz de provocar un efecto positivo aos padecentes de unha enfermidade) ao resto, logo, mediron os seus niveis de oito proteinas na saliva e no plasma. O que observaron foi que os niveis eran considerablemente máis altos nos membros do primeiro grupo.


Fonte:Información de Quo e Futuriry.org
O estudo tamén revelou que a saliva dos voluntarios a realizar este experimento extraía de forma moi efectiva case todas as vitaminas solubles ao auga que contiñan as gomas de mascar. Aínda que o resultado non era tan efectivo nas vitaminas solubles á graxa.






Opinión:
Eu penso que poder obter vitaminas a través de unha goma de mascar é unha achega impresionante, xa que moitos adolescentes, coma mín, o facemos continuamente con ningún fin aparente. E pode que a moita xente lle sea moito máis fácil inxerir esas vitaminas mediante unha simple goma de mascar que tendo que comer unha comida que igual non é de seu agrado.

sábado, 1 de diciembre de 2018

Coñecendo ás células: O aparello de Golgi

APARELLO DE GOLGI

O aparello de Golgi é un orgánulo presente na mayoría das células eucariotas (células con núcleo definido). Está formado por sacos ou bolsas aplanadas e apiladas en capas, que en realidade son membranas chamadas cisternas. Físicamente vese como una pila de tortitas. O espacio entre cada capa chamase Lumen. Leva o nome de Camillo Golgi, o biólogo italiano que descubriu o orgánulo. Tamén se chama corpo de Golgi, complexo de Golgi ou dictosoma. Localizase no citoplasma próximo o retículo endoplasmático cerca do núcleo celular.

Fonte de información:Partes do aparello de Golgi




FUNCIÓN DO APARELLO GOLGI


- O retículo endoplasmático envía as proteínas o aparello de Golgi.
- O aparello de Golgi é o encargado de transportar, modificar e empaquetar macromoléculas que recibe en pequenos paquetes chamados vesículas para transformalas e envialas a diferentes destinos.
- Cando se produce unha proteína no RE tamén se produce a vesícula de transición. Logo flota a través do citoplasma hacia o aparello de Golgi onde se absorbe. A continuación crease unha vesícula secretora e liberase no citoplasma.
- Tamén construye lisosomas e sontetiza certos hidratos de carbono que non se forman no RE.


Opinión: paréceme moi interesante iste artículo pois seguro que moitos de nós nin sabemos que temos iste sistema dentro do noso corpo.


viernes, 30 de noviembre de 2018

Unha próxima experiencia, viaxe a Mercurio






Ata agora só voaron ata Mercurio dúas naves espaciais, a  Mariner 10 e a  MESSENGER, ambas as da NASA, pero estas abriron máis interrogantes dos que resolveron. De feito, este mundo segue sendo hoxe unha materia pendente para entender como se formou o Sistema Solar, como funcionan os planetas e se a Relatividade de Einstein é válida.



FUENTE: ABC CIENCIA

Por estes motivos, a Axencia Espacial Europea (ESA), xunto á Axencia Xaponesa de Exploración
Aeroespacial ( JAXA) e outras institucións, investiron 1.650 millóns de euros en  BepiColombo, unha sofisticada misión para explorar o planeta Mercurio. Máis de 2.000 científicos e enxeñeiros de institucións de oito países traballaron durante 20 anos para que, ás 06.45 do próximo 20 de outubro, a sonda  BepiColombo se lance desde o porto espacial de  Kurú, en  Guayana Francesa. Converterase na terceira nave en explorar Mercurio e será a culminación da misión máis complexa emprendida pola ESA en toda a súa historia. Ademais,  BepiColombo terá un interese especial porque explorará un dos planetas máis descoñecidos do Sistema Solar.

«Mercurio é o planeta dos misterios», explicou Mauro  Casale,  astrofísico da ESA implicado na misión, nunha rolda de prensa celebrada esta semana no Centro Europeo de Astronomía Espacial (ESAC), en Madrid. «É o planeta máis descoñecido do Sistema Solar, así que é moi interesante volver alí porque aínda temos moitas cousas que investigar».


BepiColombo será a encargada de coller a testemuña destas dúas misións. Está composta por dúas sondas distintas: unha nave deseñada pola ESA e chamada « Orbitador Planetario de Mercurio» (MPO, polas súas siglas en inglés) e unha parte deseñada pola JAXA e chamada Orbitador Magnetosférico de Mercurio (MMO). Por iso, Sara de la Fuente, enxeñeira da ESA, dixo que, en realidade, « BepiColombo son dúas misións en unha».




As dúas sondas voarán xuntas ata Mercurio ensambladas a un segmento da nave que funcionará como impulsor e que se chama «Módulo de Transferencia a Mercurio» ( MTM). Leste vai equipado cuns paneis solares que teñen unha envergadura de 30 metros e cun sistema de propulsión. Cando estean alí, estes tres bloques separaranse e os dous orbitadores comezarán os seus traballos en distintas zonas do planeta. Os dous poñeranse nunha órbita que as fará pasar polos polos e varrer todo o planeta a medida que Mercurio vira sobre si mesmo.
Eu creo que ésta é unha forma de coñecer o mundo exterior e saber de que estamos rodeados.

jueves, 29 de noviembre de 2018

Achada misteriosa criatura que convivía cos dinosaurios

Fai máis de 200 millóns de anos un mamífero que pesaba máis cunha ambulancia e medía uns 4,5 metros de longo e 2,6 de alto, conviviu cos dinosauros. Falamos de Lisowicia  bojani, unha xigantesca criatura máis grande ca un elefante que camiñou como os  hipopótamos ou rinocerontes e, a pesar do seu incrible tamaño, sobreviviu grazas ás plantas durante o Período  Triásico.

Lisowicia bojani, ancestro mas antiguo de los dinosaurios



Críase que estes animais desprazábanse polo chan en lugares como África, Asia e America do Norte e do Sur. Con todo, un novo descubrimento do especime fosilizado máis completo descuberto en Europa anula este "cadro establecido" na vida naqueles momentos da historia.

Os investigadores cren que Lisowicia bojani converteuse nun hervivoro especializado que se adaptou ás necesidades do seu entorno. Para empezar, varias características nas súas extremidades, suxiren que eran animais posturales, que se movían en posición vertical sobre catro patas para alcanzar os alimentos.


Case do tamaño dun elefante e cun peso estimado de 9.000 quilogramos, os expertos afirman que este aumento no tamaño corporal tamén podería ser impulsado pola necesidade de protexerse contra grandes depredadores ou como unha forma de maximizar a retención de alimentos e a ganancia de enerxía.

Pero esta evolución non sucedeu da noite para a mañá. O equipo cre que Lisowicia tardou ao redor de 20 millóns de anos en chegar a súa pantaguelica figura, cun aumento gradual do tamaño similar ao dos dinosauros e logo ás liñaxes dos mamíferos.


Como sinalan os autores, a investigación suxire que a historia destes animais xigantescos está probablemente "mal documentada" respecto ao que se cría anteriormente e que a escavación en Europa pon en cuestión certas crenzas sobre o animal e o seu rango xeográfico, o que abre o potencial para novas investigacións e unha maior comprensión destes xigantescos animais e o mundo no que viviron.


Referencia: T. Sulej el al., "An elephant-sized Late Triassic synapsid with erect limbs," Science(2018)  science.sciencemag.org/lookup/ … 1126/science.aal4853


Crédito imaxes: Tomasz Sulej and Grzegorz Niedzwiedzki / Karolina Suchan-Okulska




miércoles, 28 de noviembre de 2018

Lago de Cuenca que se volve rosa !


  Unha lagoa conquense amenceu hai uns días cun notable cambio de cor: pasou de azul verdoso a rosa fucsia tirando a violeta. Non se trata de ningunha vertedura, senón dun fenómeno químico producido por microorganismos. Chámase lagoa das Tartarugas e pertence ao complexo de Cañada del Hoyo, formada en total por sete charcas situadas na zona centro-oriental da provincia de Conca.



Fonte da foto


Segundo precisan desde a Consellería de Agricultura a Europa Press, trátase dun proceso químico que se produce en raras ocasións e cando á presenza duns microorganismos bacterianos súmanse determinadas condicións meteorolóxicas. Trátase de cromatiales, coñecidas como bacterias púrpuras do xofre ou bacterias vermellas do xofre, que se atopan en mananciais sulfurososo en auga estancada.

A auga recuperará a súa cor habitual en poucos días, pero mentres tanto, as sorprendentes imaxes dunha lagoa de cor rosa tirando a violeta nalgunhas zonas están a ser moi difundidas nas redes sociais.













Xoga aprendendo!


Aquí déixovos un xogo para aprender , dunha forma mais divertida e mais fácil sobre os ecosistemas. Espero que vos guste.


domingo, 25 de noviembre de 2018

Repasando a Deriva Continental cunha infografía!

O alumnado de 4º da ESO remata o repaso das ideas xerais da Deriva continental ca infografía creada por Adriana Rodriguez Novo que compartimos na conta de slideshare do noso proxecto Ciencia Activa, que engloba diferentes e interesantes actividades coma esta:



martes, 20 de noviembre de 2018

Repasa xogando os pregamentos!

Este curso estudiamos os pregamentos e os seus tipos. Aquí déixovos este relaciona para que identifiquedes os debuxos dos diferentes pregamentos. Anímate a xogar!É máis doado do que parece!

Autoexamínate con este test interactivo!

Aquí déixovos un quiz para que poñades en proba os vosos coñecementos sobre a estrutura e a dinámica dos ecosistemas . Ao terminar poñede nos comentarios cantas preguntas acertastes á primeira .
Ollo!, non fagades trampas.


miércoles, 14 de noviembre de 2018

Xoga e aprende algo máis dos ecosistemas!

Na clase de 4ºESO de bioloxía estamos estudando os ecosistemas do mundo que nos rodea e penso que é moi interesante e importante coñecer as característicass do noso planeta. Este é un xogo de relacionar columnas moi sinxelo e curioso co que podemos aprender a vez que nos divertimos.
Se queres descubrir e aprender as definicións básicas invítote a intentar este Educaplay!
Os ecosistemas

jueves, 18 de octubre de 2018

Credes que un mundos sen machos é posible?

Quen ía pensar fai 30 anos que poderiase crear un individuo a partir de dúas femias, de dous óvulos? Pois, Si! 
FUENTE: EL PAÍS DIGITAL
Os científicos lograron a reprodución entre dúas femias, como podes ler en Materia. Tranquilos os lectores machos: o experimento fíxose en ratos, e de momento non é aplicable á nosa especie. Pero, claro, no fondo non somos máis que ratos cun enorme  cabezón, e os problemas técnicos sempre se acaban resolvendo dun modo ou outro. Dada a situación, é inevitable especular sobre un futuro mundo sen machos ou, polo menos, un mundo en que os machos non sexamos necesarios para a reprodución. A investigación que coñecemos esta semana é importante, e merece a pena botar unha boa ollada aos seus fundamentos científicos antes de  sobrequentar a imaxinación. A clave está nun proceso pouco coñecido polo público lector, o sinal xenómico, e necesitamos saber en que consiste. Acende todas as túas neuronas e segue lendo.

O sinal xenómico ( genomic  imprinting) só ocorre nos mamíferos. Consiste en que un xen está activo ou non dependendo de se vén do pai ou da nai. Nese sentido, viola as leis de  Mendel, que non fan  distingos entre os proxenitores dun individuo. O fenómeno orixínase durante o desenvolvemento das células sexuais (óvulos ou espermatozoides), e débese a procesos “ epigenéticos”, que non alteran a secuencia dos xenes ( gatacca…), senón que os  inactivan mediante outras cousas que se lles pegan encima, como o máis simple dos radicais da química orgánica (o grupo  metilo, – CH3). Esta  inactivación por “ metilación” sobrevive á fecundación e a todo o desenvolvemento embrionario e fetal.


Cando un xene que provén do pai está  inactivado por  metilación, o mesmo xene que provén da nai debe estar activo (e viceversa), ou doutro xeito o feto carecerá da actividade dese xene por completo, e non será viable. Esta é a razón profunda pola que os mamíferos, a diferenza doutros animais, non podemos reproducirnos en parellas do mesmo sexo. Aínda cando logremos no laboratorio que unha femia produza espermatozoides, e  fecundar con eles un óvulo, os mesmos xenes estarán  inactivados por sinal ( metilación) no embrión resultante, e o feto non será viable.

En calquera caso, este é o problema que resolveron agora os científicos. En ratos. E usando unha chea de manipulacións xenéticas que, desde logo, son  inaplicables aos humanos, polo menos na súa forma actual. Pero os experimentos revelan que non hai ningún problema de principio para que dúas mulleres reprodúzanse. Botando a voar a imaxinación, podemos imaxinar un futuro en que os homes non sexamos necesarios para a reprodución. Pero os homes seguiremos aparecendo en cada xeración humana, por máis que teñamos dúas nais.


Aínda que, ben pensado, iso podería tamén arranxarse. Pensade niso.

Pareceme un gran avance para a sociedade de hoxe en día a capacidade de poder crear un individuo con dous proxenitores do mesmo sexo.

jueves, 4 de octubre de 2018

Nobel de Medicina 2018: "A inmunoterapia contra o cancro"


Fuente: GCIENCIA


Podemos enganar ao cancro? 

Grazas aos científicos James P. Allison (Estados Unidos) e Tasuku Honjo (Xapón), gañadores do premio Nobel de Medicina 2018, estamos máis preto de conseguilo. 

Allison e Honjo realizaron importantes avances para conseguir que o sistema inmunitario do organismo poida atacar e destruír ás células tumorais.


O investigador estadounidense, Allison, estudou en profundidade unha proteína que actúa como freo no sistema inmune, e caeu na conta de que, ao suprimir este freo, as defensas do organismo humano poden atacar aos tumores. Así, Allison e Honjo demostraron como, con estratexias distintas, é posible inhibir o ‘engano‘ que o cancro produce no sistema inmune para que non neutralice o avance das células tumorais. Uns achados que van ser esenciais na futura loita contra esta doenza.

(Fonte: Información obtida de GCiencia)

Neste vídeo podemos ver e escoitar a esencia deste Nobel de Medicina e a explicación desde a Academia sueca que o outorga:



Opinión:
Como autora deste post paréceme unha excelente nova que se recoñeza o traballo destes investigadores na loita contra o cancro que cada día a humanidade combate con máis forza!

martes, 2 de octubre de 2018

Novos contribuíntes no curso 2018-2019 !

Os estudantes de 4ºESO A somos os novos contribuíntes a este blog neste curso 2018-2019. Mediante traballo e esforzo faremos de este blog un lugar onde se poda atopar calquera tipo de información relacionada coa ciencia e cos contidos de bioloxía e xeoloxóa do noso curso.

                  4º ESO A : COLEXIO PLURILINGÜE PADRE FEIJOO ZORELLE 

Estamos aprendendo a facer post , insertar audios , vídeos , textos e imáxenes . Pouco a pouco as nosas destrezas irán mellorando para manter o blog coa calidade dos nosos compañeiros de cursos anteriores , esperamos facelo ben! 
Aquí vemos unha fotos dos contribuíntes .

miércoles, 9 de mayo de 2018

Marie Curie, célebre científica!

Conmemorando o Día de Europa lembrando a científicos célebres europeos!
Marie Curie, foi unha científica polaca nacionalizada francesa. Pionera no campo da radioctividade, foi a primeira persoa en recibir dous premios Nobel en distintas especialidades Física e Química​ e a primera mujer en ocupar o posto de profesora na Universidade de París. En 1995 foi sepultada con honores no Panteón de París por méritos propios.


Naceu en Varsovia, Estudiou clandestinamente na «universidade flotante» de Varsovia e comezó a sua formación científica en dicha ciudad. En 1891, aos 24 años, seguiu a sua irma maior Bronisława Dłuska a París, onde culminou sus estudios e levou a cabo os seus traballos científicos máis sobresalientes. Compartió o premio Nobel de Física de 1903 co sue marido Pierre Curie e o  físico Henri Becquerel. Anos despois, gañó en solitario o premio Nobel de Química de 1911. Aunque recibiu a cidadanía francesa e apoiou a sua nova patria, nunca perdiu a sua identidad polaca: enseñó as suas fillas a sua lingua materna e as levaba as suas visitas a Polonia. Nomeou o primeiro elemento químico que descubriu, o polonio, como o seu país de orixen.

Aristóteles, o xenio grego

Nesta entrada quero resaltar a figura deste científico grego, traballo realizado para a conmemoración do Día de Europa:

Aristóteles (en grego antigo: Ἀριστοτέλης) foi un polímata: filósofo, lóxico e científico da Antiga Grecia cuxas ideas exerceron unha enorme influencia sobre a historia intelectual de Occidente por máis de dous milenios. 

 Aristóteles escribiu preto de 200 tratados (dos cales só nos chegaron 31) sobre unha enorme variedade de temas, entre eles: lóxica, metafísica, filosofía da ciencia, ética, filosofía política, estética, retórica, física, astronomía e bioloxía. Aristóteles transformou moitas, se non todas, as áreas do coñecemento que abordou.

Aristotle Altemps Inv8575.jpg É recoñecido como o pai fundador da lóxica e da bioloxía, pois aínda que existen reflexións e escritos previos sobre ambas as materias, é no traballo de Aristóteles, onde se atopan as primeiras investigacións sistemáticas respecto diso. Entre moitas outras contribucións, Aristóteles formulou a teoría da xeración espontánea, o principio de non contradición, as nocións de categoría, substancia, acto, potencia e primeiro motor inmóbil.

 Algunhas das súas ideas, que foron novas para a filosofía do seu tempo, hoxe forman parte do sentido común de moitas persoas. Aristóteles foi discípulo de Platón e doutros pensadores (como Eudoxo) durante os vinte anos que estivo na Academia de Atenas.7​ Foi mestre de Alejandro Magno no Reino de Macedonia.​ Na última etapa da súa vida fundou o Liceo en Atenas, onde ensinou ata un ano antes da súa morte.

martes, 8 de mayo de 2018

Tamás Vicsek


Tamás Vicsek (Budapest, 10 de mayo de 1948) é un científico húngaro con intereses de investigación en estudios numéricos dos líquidos densos, a teoría da percolación, a simulación de Monte Carlo dos modelos de clúster, fenómenos de agregación, crecemento fractal, a formación de patrons (con experimentos de laboratorio e de simulación), fenómenos colectivos en sistemas biolóxicos, motores moleculares, locomoción celular in vitro. Ocupou o cargo de profesor de física na Universidade Eötvös Loránd, Budapest, Hungría, e foi visitar aos científicos en diversas institucións académicas.

O seu nome é homónimo do fractak de Vicseke e o modelo de Vicseke da conducta de enjambre.

Obtivo o M. Sc. na Universidade Lomonosov de Moscú en 1972 e o doctorado na Universidad de Lajos Kossuth en 1976.

- 1990: Premio da Academia húngara de Ciencias

- 1999: Premio Széchenyi

- 2003: Premio Leo Szilard

- 2006: Miembro da Sociedade Estadounidense de física.

Adrián Galád

ADRIÁN GALÁD
Nacido en 1970 é un astrónomo e descubridor de asteroides eslovaco.
Entre os anos 1995 e 2004, o Centro de Planetas Menores atribuíulle o descubrimento e co-descubrimento de 80 asteroides, a maioría deles en colaboración con astrónomos como Peter kolény, Leonard Kornos, Alexander Pravda...

Normalmente desempeña a súa labor nos observatorios de Modra e Ondrejov onde realizou como co-autor publicacións sobre as observacións fotométricas de asteroides e integracións orbitais. É tamén codescubridor de varios asteroides binarios, utilizando a técnica de fotometría.

O asteroide (32008) Adriángalád, é un asteroide foi nomeado no seu honor no ano 2016.

Información Adrián Galád




                                 foto do asteroide

Hans Christian Ørsted


Naceu o 14 de agosto de 1777 en Copenhage,Capital (Hovedstaden) e morreu o 9 de marzo de 1851.Foi un físico e químico danés, conocido por haber descubierto de forma experimental a relación física entre a electricidade e o magnetismo, e por aislar o aluminio.

Foi un gran estudoso do electromagnetismo.En 1813 predixera que a existencia dos fenómenos electromagnéticos, que non demostrara ata 1820, inspirando os desarrollos posteriores de André-Marie Ampére e Faraday.

Cando obvervou que unha agulla imantada colocada en dirección paralela a un conductor eléctrico desviábase cando se facía circular a unha corrente electrica polo conductor, demostrando así a existencia dun campo magnético en torno a todo conductor atravesado por unha corrente eléctrica ,e iniciándose de ese modo o estudo do electromagnetismo.


Este descubrimento foi crucial no desarrollo da elctricidad, xa que puxo en evidencia a relación existente entre a electricidade e o magnetismo.

Oersted é a unidade de medida da reluctancia magnética. Considérase que tamén foi o primeiro  en aislar o aluminio, por electrósis, en 1825 e en 1844 publicou o seu Manual de física mecánica.

Alfred Bernhard Nobel, un gran inventor e químico sueco!

AlfredNobel adjusted.jpg
Alfred Bernhard Nobe
Alfred Bernhard Nobel naceu en Estocolmo o 21 de outubro de 1833 e morreu en San Remo o 10 de decembro de 1896, foi un inventor e químico sueco, famoso principalmente polos premios que levan o seu nome.

Naceu nunha familia de enxeñeiros; ós 9 anos de idade o seu pai, Immanuel Nobel, trasladou a familia a Rusia. Nese país el e os seus irmáns recibieron unha esmerada educación en ciencias naturais e humanidades.

Pasou gran parte da súa mocidade en San Petersburgo, onde o seu pai instalou unha fábrica de armamento que crebou en 1859. Regresou a Suecia en 1863, completando alí as investigacións que iniciara no campo dos explosivos: en 1863 conseguiu controlar mediante un detonador as explosións da nitroglicerina.


En 1865 perfeccionou o sistema cun detonador de mercurio; e en 1867 conseguiu a dinamita, un explosivo plástico resultante de absorber a nitroglicerina nun material sólido poroso, co que se reducían os riscos de accidente (as explosións accidentais da nitroglicerina, nunha das cales morrera o seu propio irmán Emil, espertaran fortes críticas contra Nobel e as súas fábricas).

Aínda produciu outras invencións no terreo dos explosivos, como a gelignita (1875) ou a balistita (1887). Nobel patentou todos os seus inventos e fundou compañías para fabricalos e comercializalos desde 1865 (primeiro en Estocolmo e Hamburgo, logo tamén en Nova York e San Francisco). Os seus produtos foron de enorme importancia para a construción, a minería e a enxeñería, pero tamén para a industria militar (para a cal foran expresamente deseñados algúns deles, como a balistita ou pólvora sen fume); con eles puxo os cimentos dunha fortuna, que acrecentou co investimento en pozos de petróleo no Cáucaso.
Por todo iso, Nobel acumulou unha enorme riqueza, pero tamén un certo complexo de culpa polo mal e a destrución que os seus inventos puidesen causar á Humanidade nos campos de batalla. A combinación de ambas as razóns levoulle a legar a súa fortuna a unha fundación -a Fundación Nobel, creada en 1900- co encargo de outorgar unha serie de premios anuais ás persoas que máis fixesen en beneficio da Humanidade nos terreos da Física, a Química, o Medicamento, a Literatura e a Paz.
Dos seus máis de 350 patentes, o seu invento máis famoso é a dinamita, que resolvía o problema da inestabilidade da nitroglicerina, e que, a partir dese momento, evitou as mortes que se producían pola manipulación da nitroglicerina, ao facer esta máis estable por riba de granulado de ladrillo. Non hai que esquecer que posiblemente, o gran incentivo para este invento foi a morte do seu irmán no laboratorio onde artesanalmente fabricaban a nitroglicerina, cabe dicir que a dinamita puido terse creado por accidente ao mesturarse cunha arxila nun carro de transporte.



Johannes Browallius

Johannes Browallius, naceu o 30 de agosto de 1707, en Turku, Finlandia; morreu o 25 de xullo de 1755. 

Foi profesor de Física dende o ano 1737 ata o 46 e prefesor de Teoloxía dende o 46 ata o 49; tempo despois, foi o Vice-Canciller da Real Academia de Turku  dende 1749 ata a súa morte.
Na súa vida, foi elixido membro número 51 da Real Academia Sueca de Ciencias.
Escribiu 9 obras, entre as que se encontra: 
-De foederibus Christianorum cum infidelibus meletema philosophicum.
-Förnuftigt och nöjsamt samtal goda wänner emellan om allhanda saker
-Specimen botan. de convallariae specie, vulgo lilium convallium dicta: ex occasione loci Cantic.
Entre outras.


Hermann Minkowski

Hermann Minkowski naceu en Aleksotas, Rusia (actualmente Kaunas, Lituania), e cursou os seus estudos en Alemania, onde realizou o seu doctorado en 1885. Durante os seus estudos en Königsberg, en 1883 recibiu o premio de matemáticas da Academia de Ciencias Francesa por un traballo sobre as formas cadráticas. Minkowski impartiu clases nas universidades de Bonn, Gotinga, Königsberg e Zúrich. En Zúrich foi un dos profesores de Einstein. 

En 1902 incorporuse ao departamento de matemáticas da universidade de Gotinga colaborando de cerca con David Hilbert. 


Foi un matemático que desenvolveu a teoría xeométrica dos números e que fixo numerosas contribucións á teoría dos números, á física matemática e á teoría da relatividade. A súa idea de combinar as tres dimensións do espazo físico coa do tempo nun "espazo Minkowski" de catro dimensións -espazo-tempo - estableceu os fundamentos matemáticos da teoría especial da relatividade de Albert Einstein. 

En 1907 percatouse de que a teoría especial da relatividade, presentada por Einstein en 1905 e baseada en traballos anteriores de Lorentz e Poincaré, podía entenderse mellor nunha xeometría non-euclideana sobre un espazo catridimensional, desde entón coñecido como espazo de Minkowski, no que o tempo e o espazo non son entidades separadas senón variables intimamente ligadas no espazo de catro dimensións do espazo-tempo. Neste espazo de Minkowski a transformación de Lorentz adquire o rango dunha propiedade xeométrica do espazo. Esta representación sen dúbida axudou a Einstein nos seus traballos posteriores que culminaron co desenvolvemento da relatividade xeral. 

O gran matemático morreu inesperadamente de apendicitis á idade de 44 anos en Göttingen. Para honrar as súas contribucións á ciencia, o asteroide '12493 Minkowski' y 'M-matrices' levan o seu nome.

Ana Aslan

Ana Aslan (nacida en en  , Romania , morreu 20 de maio de 1988en Bucarest , Romanía), médico romanés especializado en gerentoloxia , director do Instituto Nacional de Geriatría e Xerontoloxía de Romanía (1958 - 1988), tornouse membro da Academia De Romania de 1964 .
Destacou a importancia de procaine na mellora dos trastornos de distrofia relacionada coa idade, que aplicou a grande escala na clínica xeriátrica baixo o nome de Gerovital . Numerosas personalidades internacionais foron tratadas na Gerovital: Tito, Charles de gaulle , Nikita Khrushchev , Jonh Fitzgenerald Kennedy , Indira Gandhi , Imelda Marcos , Marlene Diechich , Konrad Adenauer , Charlie Chaplin , Kirk Douglas , Salvador Dali.
Ana Aslan inventou (coa colaboración do farmacéutico Elena Polovrăgeanu) o produto geriátrico Aslavital , patentado e introducido na produción industrial en 1980.

Ana Aslan 1970.jpgAna Aslan naceu o 1 de xaneiro de 1897 en Brăila (Romanía), sendo o fillo máis novo de Sofía e Mărgărit Aslan, unha familia de intelectuais. Ela leva clases no Colexio Romaşcanu en Brăila. Aos 13 anos, ela perdeu o seu pai. A familia Aslan abandona a cidade natal e trasládase a Bucarest. En 1915, Ana Aslan se formou na Escola Central de Bucarest. Aos 16 anos, ela soña con converterse nun piloto e voa ata cunha pequena embarcación, como Bristol - Coandă. Finalmente, decide facerse médico. Ela comeza unha folga de fame para derrotar a posición contraria da súa nai e inscríbese na Facultade de Medicina.
Durante a Primera Guerra Mundial , tratou a soldados de hospitais militares detrás da fronte lasi . Logo de volver a Bucarest en 1919, traballou co gran neurólogo Gheorghe Marinescu . Tres anos máis tarde, graduouse na Facultade de Medicina. Ela é nomeada como preparadora na Clínica II de Bucarest, dirixida polo profesor Daniel Danielopolu, que o asesora na súa disertación de doutoramento.
A continuación móstrase unha actividade didáctica e no hospital de Filantropia, o Instituto Clínico Médico da Facultade de Medicina de Bucarest, ea Clínica Médica de Timisoara , o Hospital CFR. En 1949 converteuse en xefe da Sección de Fisioloxía do Instituto de Endocrinoloxía de Bucarest. Este é o punto de partida da súa carreira como gerontólogo. Ela está experimentando con procaína en condicións reumatolóxicas, no caso dunha cama acollida por un estudante debido a unha crise da artrose. Ela continúa a investigación nunha casa de xubilación e destaca a importancia de procaine na mellora dos trastornos de distrofia relacionada coa idade. Obtén resultados notables, que se comunicarán á Academia De Rumania